Mijn hoofd is als een lege zaal
Ik eet er vreugdeloos mijn maal
En wacht doorheen de nachtelijke stonden
Ik kan de straten niet meer lezen
En zie mij niet terechtgewezen
Wanneer ik er verdwaal
Ik roep, waarheen ik mij ook keer,
Om hen, maar ken hun taal niet meer;
Het hongert mij hen na te wezen
Dat ik hen niet heb nagekeken
Dat ik, vergroeid en afgeweken,
Verteerd word door dit zeer
En als ik eens mijn vuist ophef
En machteloos de muren tref:
Het blijft bij elke klap aan hen ontbreken
Ik, losgeraakt en afgedreven
Bekend met smart en onverheven,
Zie om me en besef
Dat ik ver van hen ben gaan staan
Dat ik de poort heb toegedaan
En achter brede gevels ben gaan leven
Daar heb ik mij teruggevonden
Daar klinkt het als uit duizend monden:
‘Waarom toch weggegaan’
Simon Mulder, 2012
Over het gedicht
Bovenstaande gedicht van Simon Mulder is voor het eerst gepubliceerd in het luxe literaire tijdschrift Avantgaerde van de stichting Feest der Poëzie. Simon Mulder is medeverantwoordelijk voor de totstandkoming van deze zeer exclusieve uitgave
Gerelateerd:
